Sąd Okręgowy w Łomży

Wyrok Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 31 sierpnia 2011 r.




WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 31 sierpnia 2010 r.
Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

1. Związek między ustaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do renty lub emerytury, o którym mowa w art. 92 1 k.p., może mieć nie tylko charakter przyczynowy, ale i czasowy oraz funkcjonalny.
2. Ten normatywny związek między ustaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do renty lub emerytury jest rozumiany w ten sposób, że gdyby nie ustanie stosunku pracy, to pracownik spełniający warunki uprawniające do renty lub emerytury nie wystąpiłby o przyznanie jednego z tych świadczeń. Nie jest ważny zamiar pracownika skorzystania z tych świadczeń lecz rzeczywisty, obiektywny skutek w postaci skorzystania z przyznanego świadczenia rentowego lub emerytalnego w związku z ustaniem stosunku pracy.
3. O związku funkcjonalnym można mówić nawet, gdy rozwiązanie stosunku pracy następuje przed spełnieniem warunków uprawniających do emerytury lub renty inwalidzkiej, ale nabycie prawa do jednego z tych świadczeń i przyznanie świadczenia po ustaniu zatrudnienia jest konsekwencją sytuacji bezpośrednio poprzedzającej rozwiązanie stosunku pracy.


Przewodniczący: SSO Marek Szymanowski ( spr. )
Sędziowie: SSO Sławomir Bagiński
SSO Jolanta Pardo

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2010 r. w Ł. na rozprawie
sprawy z przeciwko Urzędowi Miejskiemu o odprawę rentową
na skutek apelacji wniesionej przez powódkę i zażalenia wniesionego przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy z dnia 28 czerwca 2010 r., sygn. akt IV P 129/10
I. Zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 34.020 ( trzydzieści cztery tysiące dwadzieścia ) złotych z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % w stosunku rocznym za okres od dnia 01.12.2009 r. do dnia zapłaty;
II. zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 1.830 (jeden tysiąc osiemset trzydzieści) złotych;
III. zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego ) kwotę 1.701 (jeden tysiąc siedemset jeden) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, od których powódka była zwolniona;
IV. oddala zażalenie pozwanego.



Z uzasadnienia


Powódka w pozwie skierowanym przeciwko Urzędowi Miejskiemu domagała się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 34.020 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30.11.2009 r. do dnia zapłaty. Uzasadniając swoje żądanie wskazała, iż decyzją z dnia 17.12.2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał jej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.09.2009 r. Po rozwiązaniu łączącego strony stosunku pracy, od dnia 1.12.2009 r. przebywa na rencie, zaś były pracodawca pomimo wezwania go do zapłaty odprawy rentowej w wysokości 6-cio miesięcznego wynagrodzenia, odmówił spełnienia swego obowiązku.
Pozwany Urząd Miejski wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Wskazał, iż przejście powódki na rentę nie pozostaje w związku z ustaniem stosunku pracy, a zatem powódce nie przysługuje odprawa. Podniósł nadto, iż powódka pozostaje w zatrudnieniu w Zespole Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych, a zatem nie zmieniła statusu pracownika na status rencisty.
Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2010 r., wydanym w sprawie IV P 129/10, Sąd Rejonowy oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Rejonowy ustalił, iż pismem z dnia 31 sierpnia 2009 r. Burmistrz wypowiedział sekretarzowi gminy - powódce umowę o pracę z dnia 15 października 1990 r. z powodu utraty zaufania do niej jako pracownika samorządowego spowodowanego brakiem jej zaangażowania w kierowanie i nadzór nad pracą Urzędu Miejskiego oraz sprawy dotyczące gminy.
W wyniku odwołania od powyższego wypowiedzenia Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 10 grudnia 2009 r., w prawie IV P 125/09, przywrócił powódkę do pracy w pozwanym Urzędzie Miejskim na warunkach obowiązujących przed rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem. Apelację od tego orzeczenia wniosła strona pozwana domagając się oddalenia powództwa bądź zmiany wyroku w ten sposób, że powódka zostanie przywrócona na stanowisko, jakie zajmowała przed powołaniem jej na stanowisko sekretarza.
W dniu 13 kwietnia 2010 r. w sprawie III Pa 11/10 przed Sądem Okręgowym doszło do zawarcia ugody zgodnie z którą powódka wyraziła zgodę na zapłatę na swoją rzecz odszkodowania w wysokości 34.000 zł, zamiast przywrócenia do pracy. W uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu Sąd Okręgowy wskazał, iż ugoda w kształcie ustalonym przez strony jest dopuszczalna i nie narusza słusznego interesu pracownika, zaś poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia procesowo mogły się przełożyć tylko na częściowe uwzględnienie apelacji - wypowiedzenie stosunku pracy w zakresie dotyczącym sekretarza gminy było skuteczne przy jednoczesnym stwierdzeniu braku podstaw do rozwiązania stosunku pracy z powódką jako pracownikiem mianowanym.
W dniu 29 kwietnia 2010 r. powódka zwróciła się do Burmistrza o wypłatę odprawy w związku z przejściem na rentę.
Wcześniej, bo w miesiącu wrześniu 2009 r. wystąpiła do ZUS z wnioskiem o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS stwierdzono u niej częściową niezdolność do pracy od miesiąca września 2009 r. Decyzją z dnia 17 grudnia 2009 r. ZUS przyznał jej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
Od dnia 1 grudnia 2009 r. powódka pobiera rentę, pozostając jednocześnie w zatrudnieniu w wymiarze 9,56/18 etatu w Zespole Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych.
W powyższym, niespornym między stronami stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, iż miedzy rozwiązaniem stosunku pracy łączącym strony a przejściem powódki na rentę nie ma wymaganego przez ustawę związku (art. 38 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych, Dz. U. z 2008 r. Nr 233, poz. 1458 ze zm.). Sąd Rejonowy uzasadnił, iż do rozwiązania łączącego strony stosunku pracy doszło w istocie na podstawie decyzji samej powódki, która w sprawie IV P 125/09 Sądu, już w trakcie rozprawy apelacyjnej odbywającej się przed Sądem Okręgowym, zdecydowała się odstąpić od swojego żądania uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne i w zamian za kwotę sześciomiesięcznego wynagrodzenia tj. 34.000 zł zaakceptowała rozwiązanie łączącego strony stosunku prawnego zawierając ugodę sądową. Tym samym też swoją decyzją „zatwierdziła" wypowiedzenie umowy dokonane przez pracodawcę z przyczyn wskazanych w piśmie z dnia 31 sierpnia 2009 r., nie pozostające w żadnym związku z jej przejściem na rentę. Nadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż jak wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego o umorzeniu postępowania w sprawie III Pa 11/10, ugoda ta była bardzo korzystna dla powódki, albowiem skuteczne było wypowiedzenie jej stosunku pracy w zakresie dotyczącym sekretarza gminy przy równoczesnym stwierdzeniu braku podstaw do rozwiązania z nią stosunku pracy jako pracownikiem mianowanym. Oznacza to, iż wynagrodzenie powódki zmniejszyłoby się dość drastycznie i odprawa rentowa, którą mogłaby dostać powódka po ewentualnym rozwiązaniu przez nią stosunku pracy w związku z przejściem na rentę byłaby o wiele niższa niż uzyskane odszkodowanie. Poza tym w ocenie Sądu Rejonowego nie jest konieczne do uzyskania odprawy całkowite zaprzestanie zatrudnienia, z czym łączy się uzyskanie wyłącznie statusu rencisty. Żaden przepis nie uzależnia prawa do odprawy rentowej od całkowitego zaprzestania świadczenia pracy.
O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 11 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Sąd ten nie znalazł żadnych podstaw do zwielokrotnienia minimalnej stawki należnej pełnomocnikowi pozwanego, gdyż sprawa nie miała charakteru skomplikowanego, odbył się w niej tylko jeden termin, tak więc i nakład pracy pełnomocnika nie był tak znaczny.
Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka. Zaskarżając wyrok w całości zarzuciła:
1. naruszenie prawa materialnego - art. 38 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych przez błędną wykładnię iniewłaściwe zastosowanie w sprawie i uznanie, że powódce nie przysługuje jednorazowa odprawa w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy, bowiem pomiędzy rozwiązaniem stosunku pracy łączącego strony a przejściem powódki na rentę nie ma wymaganego przez ustawę związku,
2. istotne uchybienia procesowe mające wpływ na wynik sprawy, w szczególności art. 233 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez nierozważenie całego materiału dowodowego zgromadzonego i zgłoszonego w sprawie oraz błędną jego ocenę, przez niezasadne i błędne ustalenie, iż powódka zawierając z pozwanym w dniu 13.04.20l0 r. ugodę przed Sądem Okręgowym III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w sprawie o sygn. akt. III Pa 11/10, „zatwierdziła" wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez pracodawcę z przyczyn wskazanych w piśmie z dnia 31 sierpnia 2009 r., podczas gdy jak niezbicie wynika z treści samej ugody odszkodowanie zostało powódce przez pozwanego wypłacone z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy.
Wskazując na te zarzuty, wnosiła o:
1. zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 34.020 zł, tytułem odprawy rentowej wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia 30.11.2009r,
2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania.
W uzasadnieniu apelacji powódka podnosiła, iż zachowana została łączność między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem przez nią uprawnień rentowych. Powódka zgodziła się na zawarcie ugody w sprawie III Pa 11/10 i zapłatę odszkodowania zamiast przywrócenia do pracy właśnie z powodu przejścia na rentę. Wywodziła, iż pracownikowi samorządowemu odprawa przysługuje przy przechodzeniu na emeryturę lub rentę, co oznacza, iż przejście to nie musi pozostawać w żadnym innym, poza czasowym, związku z ustaniem zatrudnienia, a taki miał miejsce w przypadku powódki.
W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Wywodził, iż nie ma podstaw do wypłaty powódce odprawy emerytalnej, gdyż zawierając ugodę powódka wyraziła akceptację zarówno samego faktu dokonania przez pracodawcę rozwiązania umowy o pracę, jak też wskazanych w piśmie z dnia 31 sierpnia 2009 r. przyczyn rozwiązania umowy. Do ustania zatrudnienia doprowadziło więc działanie powódki, było konsekwencją jej świadomej decyzji, co definitywnie przekreśla możliwość nabycia przez nią prawa do odprawy emerytalnej.
Pozwany wniósł również zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego zawarte w pkt 2 wyroku. Postanowienie to zaskarżył w części nie zasądzającej kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł. Skarżonemu postanowieniu zarzucił:
1. naruszenie przepisów postępowania przez zastosowanie art. 98 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr. 163, poz. 1349 ze zm.) jako podstawy orzeczenia o wysokości kosztów zastępstwa procesowego w sytuacji, w której nie było podstaw do jego zastosowania.
Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt 2 przez zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zamiast kwoty 1.800 zł kwoty 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu podnosił, iż Sąd Rejonowy przyjął błędną podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego tj. §11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia, zamiast § 6 Rozporządzenia wskazującego wysokość stawek minimalnych we wszystkich niewymienionych dalej w Rozporządzeniu sprawach cywilnych, ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych. Podnosił, iż odprawa emerytalna, która była przedmiotem postępowania, nie jest wynagrodzeniem ani odszkodowaniem - jest innym świadczeniem związanym z pracą stąd § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia nie ma zastosowania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest uzasadniona.
Status prawny pracowników samorządowych, niezależnie od sposobu powstania ich stosunku pracy (wybór, mianowanie, powołanie, umowa o pracę), określają przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych ( Dz. U. Nr 223, poz. 1458 ; por. art. 1 ustawy). Zgodnie z art. 5 k.p., jeżeli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy Kodeksu stosuje się w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami. Podobnie stanowi art. 43 ust. 1 w/w ustawy, iż w sprawach nieuregulowanym ustawą przepisy kodeksy pracy stosuje się odpowiednio. Z art. 38 ust. 3 ustawy wynika, iż objęci pragmatyką służbową pracownicy samorządowi, a do takich należała powódka, w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy mają prawo do jednorazowej odprawy, w wysokości określonej w punktach 1-3. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął powyższy przepis jako podstawę rozstrzygnięcia, nie można jednak zgodzić się dokonaną przez ten Sąd wykładnią tego przepisu, co słusznie zarzuca powódka w apelacji.
Wymieniony przepis art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych, podobnie jak art. 921 §1 k.p., uzależnia nabycie prawa do odprawy pieniężnej od zaistnienia „związku" z przejściem pracownika na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę, przy czym dyspozycja art. 92 1 §1 k.p. wskazuje na związek pomiędzy ustaniem zatrudnienia a przejściem na emeryturę lub rentę. Biorąc pod uwagę funkcje, zakres i cel obu tych przepisów nie ma racji pozwany twierdząc, iż w rozpoznawanej sprawie nie ma zastosowania orzecznictwo Sądu Najwyższego wydane na gruncie art. 921 k.p. Dotychczas wyrażone przez Sąd Najwyższy poglądy w zakresie dotyczącym „związku" z przejściem na emeryturę lub rentę warunkującego prawo do odprawy pozostają aktualne także w odniesieniu do art. 38 ust. 3 ustawy regulującej prawo do odprawy emerytalnej dla pracowników administracji samorządowej w szczególności, iż ten ostatni przepis obowiązuje dopiero od 1.01.2009 r. i orzecznictwo wydane na jego tle nie jest jeszcze bogate. Nadto regulacja ta stanowi w istocie powtórzenie zasady wyrażonej w art. 921 k.p., z tym że jako szczególna ustanawia wyższy wymiar odprawy w związku z przejściem na rentę lub emeryturę uzależniony od legitymowania się określonym stażem pracy.
W zakresie dotyczącym odprawy rentowej, w bogatym dorobku judykatury Sądu Najwyższego wskazywano, że związek między ustaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do renty lub emerytury może mieć nie tylko charakter przyczynowy lub czasowy, ale także funkcjonalny (por. w szczególności uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 1993 r.„ IPRN 111/93, OSNCP 1994 z. 12 poz. 243). Ten normatywny związek jest rozumiany w ten sposób, że gdyby nie ustanie stosunku pracy, to pracownik spełniający warunki uprawniające do renty lub emerytury nie wystąpiłby o przyznanie jednego z tych świadczeń. Dlatego pojęcie przejścia na rentę lub emeryturę interpretowane jest w kategoriach obiektywnych, co oznacza, że nie jest ważny zamiar pracownika skorzystania z tych świadczeń lecz rzeczywisty, obiektywny skutek w postaci skorzystania z przyznanego świadczenia rentowego lub emerytalnego w związku z ustaniem stosunku pracy (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 4 czerwca 1991 r., I PZP 17/91, OSNCP 1992 z. 3 poz. 37).
Sąd Rejonowy ustalił i ustalenia te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, iż w dniu 31.08.2009 r. pozwany dokonał wypowiedzenia stosunku pracy powódki ze skutkiem na dzień 30.11.2009 r. Powódka w dniu 29.09.2009 r. złożyła do ZUS wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 6.11.2009 r. ustalił, iż jest ona częściowo niezdolna do pracy od września 2009 r. Decyzją z dnia 17 grudnia 2009 r., Nr 34045417-1/15/1, Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał jej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.09.2009 r. Wypłata renty została zawieszona do czasu upływu okresu wypowiedzenia tj. do dnia 30.11.2009 r. Od dnia 1.12.2009 r. pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
Sekwencja podanych wyżej zdarzeń wskazuje na następstwo w czasie miedzy rozwiązaniem stosunku pracy (wypowiedzenie z dnia 31.08.2009 r. ze skutkiem na dzień 30 listopada 2009 r.) z powódką a uzyskaniem przez nią prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (od dnia 1 września 2009 r. z jej wypłatą od 01.12.2009 r.). O związku funkcjonalnym można mówić nawet, gdy rozwiązanie stosunku pracy następuje przed spełnieniem warunków uprawniających do emerytury lub renty inwalidzkiej, ale nabycie prawa do jednego z tych świadczeń i przyznanie świadczenia po ustaniu zatrudnienia jest konsekwencją sytuacji bezpośrednio poprzedzającej rozwiązanie stosunku pracy. Wyrażenie "w związku" jest bowiem szersze od wyrażenia "z powodu" i pozwala objąć prawem do odprawy te sytuacje, w których rozwiązanie stosunku pracy nie zbiega się ściśle w czasie z nabyciem przez pracownika prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2000 r., III ZP 18/99, Lex nr 38851). Podobne poglądy wypowiadał Sąd Najwyższy również w późniejszych orzeczeniach, z których tytułem przykładu można wskazać wyrok z dnia 30 marca 1994 r., I PRN 10/94 (OSNAPiUS 1994 r. Nr 1, poz. 12), bądź też wyrok z dnia 17 lutego 1998 r„ I PKN 528/97 (OSNAPiUS 1999 r. Nr 2, poz. 55). Znamienna jest także wcześniejsza uchwała tego Sądu z dnia 29 maja 1989 r., III PZP 19189 (OSNCP 1990 r. z. 4-5, poz. 61) przyjmująca, że gdy z powodu choroby rozpoczętej w czasie istnienia stosunku pracy i trwającej nieprzerwanie po jego zakończeniu, została pracownikowi przyznana renta inwalidzka w dacie późniejszej od daty rozwiązania stosunku pracy, zwłaszcza z upływem okresu pobierania przez tego pracownika zasiłku chorobowego, nie traci on uprawnień do odprawy. Można zatem stwierdzić, że orzecznictwo w omawianej kwestii jest utrwalone.
W kontekście powyższych uwag stwierdzić należy, iż niezdolność do pracy powódki prowadząca do nabycia przez nią prawa do renty, została stwierdzona w czasie trwania, a konkretnie w okresie wypowiedzenia stosunku pracy (wrzesień 2009 r.) i miała charakter przyczyny decydującej, tj. ze swej istoty przyczyny sprawczej, prowadzącej do skorzystania przez powódkę z uprawnień do renty. Gdyby powódce nie został wypowiedziany stosunek pracy przez pozwanego nie składałaby wniosku o przyznanie renty. W związku z rozwiązaniem stosunku pracy renta ta miała stanowić jej główne źródło utrzymania, nie dziwi więc, iż taki wniosek złożyła. W wyniku jego rozpoznania okazało się, iż częściowa niezdolność do pracy istniała u powódki jeszcze w czasie zatrudnienia u pozwanego, powstała na skutek schorzeń, które ujawniły się w czasie tego zatrudnienia. Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która została jej przyznana od dnia 1 września 2009 r. miała zatem związek ze schorzeniami, na jakie powódka cierpiała w czasie zatrudnienia u pozwanego. Wypłata renty przyznanej powódce została zawieszona do dnia 1.12.2009 r. tj. do dnia upływu okresu wypowiedzenia stosunku pracy. W jej przypadku ustanie stosunku pracy nastąpiło w związku z uzyskaniem - wobec spełniania warunków do uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy - prawa do renty i między ustaniem tego stosunku pracy a przejściem na rentę nie nastąpiło żadne zdarzenie, które by tę łączność przerwało. W tej sytuacji pozwany nie może uchylić się od wypłaty odprawy rentowej.
Informacyjnie wspomnieć wypada, iż podobny problem do występującego w sprawie powstał w związku z uregulowaniem prawa do odprawy pieniężnej w § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 lipca 1996 r. w sprawie zasad wynagradzania i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej prowadzonych przez organy administracji rządowej (Dz. U. Nr 96, poz. 448). W uchwale z dnia 6 sierpnia 1998 r., III ZP 22/98 (OSNAPiUS 1998 r. Nr 24, poz. 713), Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że pracownikowi, który przeszedł na rentę z tytułu niezdolności do pracy po rozwiązaniu umowy o pracę zawartej na czas określony, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna określona w tymże § 16 ust. 1 także wtedy, gdy niezdolność do pracy powstała przed podjęciem tego zatrudnienia, jeżeli pracownik stał się niezdolny do pracy wskutek choroby stwierdzonej w czasie zatrudnienia i prowadzącej, po nieprzerwanym okresie pobierania zasiłku chorobowego, do przyznania mu renty. Sąd Okręgowy pogląd ten podziela.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i uwzględnił powództwo. O odsetkach Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. przyjmując wymagalność od dnia następnego po ustaniu stosunku pracy.
O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2010r., Nr 10, poz. 594).
Zażalenie pozwanego okazało się być o tyle niezasadne, że Sąd Okręgowy zmienił rozstrzygnięcie w sprawie co do zasady, a pozwany stał się stroną przegrywając zobowiązaną do zwrotu kosztów procesu. Zgodzić się natomiast należy ze skarżącym, iż odprawa emerytalna ( rentowa) nie jest „innym odszkodowaniem" w rozumieniu § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia , a zatem przy ustaleniu należnego radcy prawnemu wynagrodzenia nie obniża się stawek minimalnych do 75% stawek z § 6 Rozporządzenia.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie IV wyroku.

Nota: wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011 r., w sprawie I PK 269/10, skarga kasacyjna strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 31 sierpnia 2010 r. , sygn. akt III Pa 31/10, została oddalona.
Podmiot udostępniający: Sąd Okręgowy w Łomży
Wytwarzający informację: dnia: 2011-11-24 09:13
Upublicznienie: Janusz Brzóska dnia: 2011-11-24 09:14:53
Ostatnia edycja: Janusz Brzóska dnia: 2013-01-16 08:02:31

Sąd Okręgowy w Łomży
ul. Dworna 16, 18-400 Łomża
tel: 86 216 62 81 do 84
e-mail: sokregowy@lomza.so.gov.pl
NIP: 718-10-22-114

Jak dojechać

Deklaracja dostępności