Sąd Okręgowy w Łomży

Wyrok Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 14 grudnia 2009 r.

1. Osobie, która ma status pracownika uczelni w rozumieniu art. 107 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.), niezależnie od tego czy uczelnia ma status uczelni publicznej czy niepublicznej, przysługuje dodatkowy składnik wynagrodzenia określany jako dodatek za staż pracy.
2. Obecnie obowiązujące przepisy rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej (Dz. U. Nr 251, poz. 1852) określają sposób wyliczenia dodatków stażowych wyłącznie pracowników uczelni publicznej i stosowanie ich do pracowników uczelni niepublicznej nie ma normatywnego uzasadnienia. Podstawą roszczenia o dodatek stażowy nauczyciela akademickiego uczelni niepublicznej jest art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm), umowa o pracę oraz zakładowe przepisy płacowe.
3. Dodatek stażowy, należny pracownikom uczelni niepublicznych na podstawie art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.), oblicza się z uwzględnieniem wyłącznie zakładowego stażu pracy, o ile umowa o pracę lub zakładowe przepisy placowe nie przewidują innego sposobu jego obliczania.

Przewodniczący: SSO Marek Szymanowski
Sędziowie: SSR Jolanta Pardo ( del. ) ( spr.)
SSO Janusz Wyszyński

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2009 r. w Ł. na rozprawie sprawy z powództwa przeciwko Wyższej Szkole o zapłatę dodatku stażowego na skutek apelacji wniesionej przez powódkę i pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. z dnia 1 października 2009 r., sygn. akt IV P 78/09
1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób , że zasądza od pozwanej na rzecz powódki tytułem dodatku stażowego kwotę 1.434 zł [ jeden tysiąc czterysta trzydzieści cztery złote wraz z odsetkami ustawowymi
2. w pozostałym zakresie oddala apelację pozwanej
3. oddala apelację powódki ;
4. nie obciąża powódki kosztami postępowania za II instancję.

Z uzasadnienia

Powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej Wyższej Szkoły kwoty 5.720 zł tytułem zaległego dodatku stażowego należnego od dnia 01 września 2006 r. do dnia 31 stycznia 2009 r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazała, że strony łączył stosunek pracy zawarty na czas nieokreślony w oparciu o umowę o pracę z dnia 30 sierpnia 2003 r. i aneks do tejże umowy z dnia 02.11.2007 r., na podstawie którego powódka zajmowała stanowisko Prodziekana w Wyższej Szkole. Umowa ta uległa rozwiązaniu z dniem 31 stycznia 2009 r. Od dnia 01 września 2006 r., zgodnie z art. 154 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, zdaniem powódki pracownikom wszystkich uczelni przysługuje wypłacany co miesiąc dodatek stażowy, którego wysokość wynosi 1% wynagrodzenia zasadniczego za każdy rok pracy, gdyż do dnia 31 sierpnia 2006 r. dodatek ten otrzymywali jedynie pracownicy uczelni publicznych. Zdaniem powódki należny jej dodatek stażowy wynosi 20% i takiego wielokrotnie domagała się od pozwanej.
Wyższa Szkoła wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu. Pozwana kwestionowała istnienie podstawy wypłaty powódce dodatku stażowego jak i wskazaną wysokość dodatku.
Wyrokiem z dnia 1 października 2009 r., w sprawie sygn. IV P 78/09, Sąd Rejonowy w Ł. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od pozwanej Wyższej Szkoły na rzecz powódki kwotę 5.364 zł wraz z odsetkami ustawowymi w stosunku rocznym od poszczególnych kwot wskazanych w pkt I wyroku. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy powództwo oddalił (pkt II wyroku) i odstąpił od obciążania stron kosztami proces (pkt III wyroku).

Podstawę wyroku stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:
Powódka była zatrudniona w Wyższej Szkole na podstawie umowy o pracę z dnia 30 sierpnia 2003 r. na czas nieokreślony na stanowisku prodziekana w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem miesięcznym 2400 zł brutto. Dzień rozpoczęcia pracy strony określiły na 1 września 2003 r.
Równocześnie z podpisaniem umowy powódka podpisała oświadczenie potwierdzające, iż po zapoznaniu się z treścią zaproponowanych warunków pracy i wynagrodzenia oraz obowiązującego w zakładzie pracy regulaminu, przyjęła warunki pracy i wynagradzanie oraz zobowiązała się do przestrzegania porządku i dyscypliny pracy. U pozwanej obowiązywały wówczas oba Regulaminy z dnia 15.04.2002 r.
Aneksem nr 1 do Umowy z dnia 30.08.2003 r. podwyższono powódce wynagrodzenie zasadnicze do kwoty 3000 zł z dniem 01.11.2007 r., zaś pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian.
Z dniem 31 stycznia 2009 r. stosunek pracy powódki ustał w wyniku rozwiązania warunków umowy o pracę na mocy porozumienia stron.
Powyższe okoliczności faktyczne były niesporne w sprawie, spór w istocie był sporem co do prawa, tj. dopuszczalności zastosowania jako podstawy prawnej roszczenia powódki art. 154 ust. 3 Ustawy z dnia 27.07.2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z dnia 30.08.2005 r. Nr 164, poz. 1365 ze zm.).
Pozwana Wyższa Szkoła podnosiła niezgodność tego przepisu z art. 32 i art. 2 Konstytucji, tym samym wnosząc o zwrócenie się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego na podstawie przepisu art. 193 Konstytucji. Sąd Rejonowy oddalił ten wniosek, ponieważ w jego ocenie przepis art. 154 ust. 3 Ustawy nie jest niejasny, wieloznaczny, zaś jego treść pozwala na dokonanie wykładni w kontekście przedmiotowej ustawy umożliwiającej rozstrzygniecie sprawy.
Sąd Rejonowy powołał treść art. 154 ust. 3 Ustawy z dnia 27.07.2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym i wskazał że przepis ten wszedł w życie z dniem 1 września 2006 r. (art. 277 Ustawy), podczas gdy sama Ustawa weszła w życie z dniem 1 września 2005 r. Powyższe uregulowanie spowodowało zmianę w zakresie obowiązku wypłacania dodatku stażowego, który do 31 sierpnia 2006 r. otrzymywali tylko pracownicy uczelni publicznych. Ustawodawca wprowadzając taką zmianę zdecydował, iż dodatek ten przysługiwać będzie też pracownikom uczelni prywatnych. Treść tego przepisu nakłada na pracodawców bezwzględny obowiązek wypłaty dodatku, a skutki finansowe, wobec odrębnego uregulowania, mają w całości ponosić pracodawcy, co spotkało się ze sprzeciwem środowiska uczelni zawodowych niepublicznych w Polsce, w tym pozwanej Uczelni.
Sąd Rejonowy podkreślił, iż dopóki przepis ten nie zostanie znowelizowany bądź nie zostanie wprowadzone inne rozwiązanie, np. dotacje na pokrycie kosztów związanych z wypłatą dodatków uczelniom niepublicznych, o co zabiegają środowiska uczelni (wniosek od Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 28.02.2007 r. Konferencji Rektorów Zawodowych Szkół Polskich, obowiązek wynikający z art. 154 ust. 3 jest jednoznaczny.
Zatem dopóki przepis ten obowiązuje, nie ma wątpliwości, iż dotyczy on wypłaty dodatku stażowego pracownikom uczelni publicznych i niepublicznych.
Wątpliwości co do rozumienia pojęcia „uczelni" zawartego w ust. 3 art. 154 Ustawy, nie pozostawiają przepisy art. 1 ust. 1 i 2 ust. 1 pkt 1-3 Ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, które wprost wskazują iż ustawę tę stosuje się do publicznych i niepublicznych szkół wyższych, zaś przez pojęcie „uczelnia" rozumie się uczelnię prowadzącą studia wyższe, utworzoną w sposób określony w ustawie, a do takich należy Wyższa Szkoła.
Sąd Rejonowy wskazał, że powódka pracę swą w Wyższej Szkole rozpoczęła z dniem 01.09.2003 r., a zakończyła z dniem 31.01.2009 r., przy czym do dnia 31.10.2007 r. otrzymywała zgodnie z umową o pracę, wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 2.400 zł brutto, zaś od dnia 01.11.2007 r. do dnia ustania stosunku pracy - w kwocie 3.000 zł brutto. Uprzednio powódka w okresie od 01.02.1982 r. do dnia 30.09.1988 r. zatrudniona była na UW, Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji jako asystent.
Sąd Rejonowy skonstatował, że w dacie wejścia w życie przepisu art. 154 ust. 3 w/w-ej Ustawy, tj. datę 01 września 2006 r., powódka legitymowała się sześcioletnim stażem pracy na uczelni (zliczeniu podlega staż pracy na UW i WS), z tym, że liczonym, na potrzeby dodatku stażowego, od czwartego roku pracy powódki na Uczelni Wyższej - UW, zatem od dnia 01.03.1985 r. Z tym dniem powódka rozpoczęła czwarty rok pracy na UW i od tej daty nabyła prawo do naliczania kolejnych lat pracy stanowiących podstawę wypłaty dodatku stażowego poczynając od jego minimalnej wysokości - 1% wynagrodzenia zasadniczego za każdy rok pracy (art. 154 ust. 3). W świetle art. 154 ust. 3 i art. 1 i art. 2 Ustawy, pojęcie „uczelni" należy rozumieć szeroko (nie tylko wyłącznie jako uczelnię stanowiącą w dacie 01.09.2006 r. miejsce zatrudnienia pracownika). Takie rozumienie pojęcia „uczelnia" implikuje konsekwentne rozumienie pojęć „za każdy rok pracy", który to czas pracy również należy odnosić do okresu przepracowanego na uczelniach, wbrew stanowisku powódki zliczającej cały dotychczasowy okres swego zatrudnienia, również w innych zakładach pracy.
Pozbawione podstaw prawnych według Sądu Rejonowego jest stanowisko powódki, iż w sytuacji braku wewnętrznych uregulowań płacowych w WS w dziedzinie obligatoryjnego dodatku stażowego przysługującego nauczycielom akademickim uczelni niepublicznych w okresie jej dotyczącym, tj. od 01.09.2006 r. - 31.01.2009 r., należy przez analogię stosować zasady ustalone Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej (Dz. U. z 2006 r. Nr 251, poz.1852). Przepis § 1 tegoż Rozporządzenia stanowi wprost, iż jego przepisy stosuje się do pracowników zatrudnionych w uczelniach publicznych . Z kolei art. § 21 przewiduje, że przy ustalaniu okresów pracy, od których zależy prawo pracownika do dodatku, przy czym praca w uczelni ma stanowić tu dodatkowe zatrudnienie, uwzględnia się zakończone okresy zatrudnienia. Zatem Rozporządzenie to dotyczy odmiennych sytuacji i to tylko w stosunku do pracowników uczelni publicznych.
A zatem skoro na datę wejścia w życie przepisu art. 154 ust. 3 ustawy powódka miała 6- letni pełny staż pracy na uczelni wyższej, z dniem 01.09.2006 r. nabyła prawo do dodatku stażowego w wysokości 6%, który obliczony od kwoty wynagrodzenia zasadniczego (2400 zł) daje kwotę 144 zł. Taką kwotę winna była otrzymywać powódka od pozwanej przez kolejny rok pracy co miesiąc , tj. od dnia 01.09.2006 r. do dnia 01.08.2007 r. Łącznie kwota dodatku za tek okres wynosi 1.728 zł.
Przez kolejny rok pracy w WS liczony od 01.09.2007 r. do dnia 01.08.2008 r. przysługiwał powódce dodatek stażowy w wysokości 7% co miesiąc, tj. w kwocie 168 zł za miesiące wrzesień i październik 2007 r. (7% x 2400 zł) i w kwocie 210 zł za pozostały okres tego roku pracowniczego (7%x3000 zł). Łączna kwota zasiłku za kolejny rok pracy to 2.100 zł.
Od dnia 01.09.2008 r. do dnia ustania stosunku pracy, tj. 31.01.2009 r. dodatek stażowy wynosił 8% co w przeliczeniu na kwotę daje 240 zł (8%x3000 zł). Łączna kwota dodatku za okres ostatnich 5 miesięcy to 1.200 zł.
Zatem należna kwota dodatku stażowego powódce za okres od dnia 01.09.2006 r. do dnia 31.01.2009 r. to kwota 5.364 zł.
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. stosownie do uregulowania zawartego w § 18 Regulaminu Pracy WS z dnia 15.04.2002 r., stanowiącym, iż wypłata wynagrodzenia odbywa się w dniu 1 każdego miesiąca i przekazywana jest na rachunek oszczędnościowo -rozliczeniowy (ROR).
Odnosząc się do stanowiska pozwanej, iż powództwo winno być oddalone m.in. z tej przyczyny, iż powódka zawierając umowę o pracę w dniu 30.08.2009 r. zapoznała się i przyjęła do wiadomości treść obowiązującego w zakładzie pracy Regulaminu wynagradzania z dnia 15.04.2002 r., w którym w §3 pkt 8 zaznaczono, iż „nie przewiduje się żadnych dodatkowych świadczeń finansowych w postaci premii, dodatków funkcyjnych, nagród itp." Sąd Rejonowy wskazał, iż nawet uznając, iż jest to przykładowe wyliczenie świadczeń finansowych, które w dalszej kolejności w sposób dorozumiany, obejmuje też dodatki stażowe, uregulowanie to będące wewnętrznym źródłem prawa pracy, jest sprzeczne z art. 9 § 2 kodeksy pracy stanowiącym, że postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksy Pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych, w związku z czym nie może odnieść skutku prawnego.
Z kolei art. 5 k.p. przewiduje pierwszeństwo stosowania pragmatyk służbowych, w sytuacji gdy stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, a takim w przedmiotowym stanie faktycznym jest Ustawa z dnia 27.07.2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, w tym art. 154 ust. 3. Od czasu wejścia w życie tego przepisu i braku wewnętrznego uregulowania kwestii dodatku stażowego w postaci Regulaminu w pozwanej Uczelni, obowiązującymi były przepisy Ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Wskazać trzeba, iż dopiero z dniem 01.09.2009 r. wszedł w życie „nowy" Regulamin wynagradzania Wyższej Szkoły z dnia 17.02.2009 r. regulujący w §4 kwestię dodatku stażowego.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 k.p.c.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyła powódka zarzucając mu:
1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe jego zastosowanie, w szczególności przepisu art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, póz. 1365 z późn. zm.) oraz przepisów § 20 ust. 1 i § 21 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej (Dz. U. Nr 251, póz. 1852), przez błędne przyjęcie, że na datę wejścia w życie przepisu art. 154 ust. 3 w/w ustawy, tj. na dzień 01 września 2006 r., staż pracy powódki na uczelniach powinien być liczony, na potrzeby dodatku stażowego, od czwartego roku pracy, a zatem od dnia 01 marca 1985 r., poczynając od jego minimalnej wysokości, tj. 1% wynagrodzenia zasadniczego za każdy rok pracy, a także, przez nieuwzględnienie pozostałych, zakończonych okresów zatrudnienia powódki wypracowanych u innych pracodawców (UW, Sąd Rejonowy, Szkoła Podstawowa nr 1 w Ł., I Liceum Ogólnokształcące w Ł.), mających wpływ na wysokość przysługującego i powódce dodatku stażowego.
W związku z powyższym wnosiła:
o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanej Wyższej Szkoły, na rzecz powódki całości dochodzonej kwoty, jak również kosztów procesu według norm przepisanych.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyła również pozwana zarzucając mu:
1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisu art. 154 ust.3 ustawy z dnia 27.07.2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, co do sposobu ustalenia okresów, za które Powódce przysługuje dodatek za staż pracy.
Wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości.
Pozwana zaskarżyła również wydane w toku postępowania postanowienie Sądu w przedmiocie oddalenia wniosku o skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego zapytania o zgodność z Konstytucją RP stosowania przepisu art. 154 ust. 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym w stosunku do uczelni niepublicznych.
Odpowiadając zaś na apelację powódki pozwana wnosiła o jej oddalenie i uwzględnienie wniosków zawartych w złożonej przez pozwaną apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Przede wszystkim wskazać należy, że zarzuty sformułowane w apelacjach obu stron procesu nie podważają ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy. Spór bowiem nie dotyczył stanu faktycznego, a sprowadzał się do odmiennego rozumienia art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.), kwestii konstytucyjności tego przepisu, jak też jego wykładni odnośnie do wysokości dodatku stażowego. Stąd też ustalenia, dokonane w I instancji, Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.
Oceniając apelację strony powodowej, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się jej zasadności. Powódka konsekwentnie domagała się, aby zasądzić na jej rzecz dodatek stażowy w wysokości 20% i wskazywała, że na potrzeby ustalenia wysokości dodatku należy uwzględnić wszystkie zakończone okresy zatrudnienia tak, jak to przewidują obowiązujące przepisy w stosunku do pracowników uczelni publicznych w § 20 ust. 1 i § 21 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej (Dz. U. Nr 251, poz. 1852). Podkreślała, że celem ustawodawcy było zrównanie w prawach pracowników wszystkich uczelni. Uczelnie niepubliczne miały roczny termin vacatio legis, aby dostosować systemy wynagradzania do zapisów ustawy i skoro pozwana tego nie uczyniła należy zastosować per analogium przepisy Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. Brak zakładowych uregulowań płacowych odnośnie do dodatku stażowego stwarza lukę prawną, której usunięciu służy analogia. Ponadto zróżnicowanie przez Sąd Rejonowy stażów pracy w charakterze nauczyciela i nauczyciela akademickiego i uwzględnienie dla celów obliczenia dodatku stażowego jedynie tych ostatnich jest nieuzasadnione z uwagi na podobny charakter wykonywanej pracy i zdobywanie doświadczenia w pracy dydaktycznej.
Zdaniem Sądu Okręgowego oczywiście trudno podważyć i zdeprecjonować stanowisko powódki odnośnie do statusu pracowników dydaktycznych uczelni publicznych i niepublicznych. Ten status jest taki sam. Są oni nauczycielami akademickimi, wykonują te same zadania. Jednakże równość tych podmiotów nie ma charakteru absolutnego. Zróżnicowanie zdeterminowane jest statusem pracodawcy, który to status jest relewantną cechą dopuszczającą niejednakowość w sferze wynagrodzeń. Uczelnia publiczna jest bowiem podmiotem finansowanym z budżetu państwa. Natomiast uczelnia niepubliczna jest podmiotem samofinansującym się.
Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) jest kolejnym krokiem w kierunku ujednolicania systemu szkolnictwa wyższego. Jej intencją jest rozwój uczelni niepublicznych. Ustawa zawiera szereg regulacji, których celem jest podniesienie poziomu fachowości nauczycieli akademickich i zapewnienie jakości procesu dydaktycznego. Temu służy chociażby ograniczenie możliwości podejmowania dodatkowej pracy przez nauczycieli akademickich. Ustawa ujednolica status nauczycieli akademickich przez wprowadzenie głównie stabilności zatrudnienia, określenie kwalifikacji pracowników naukowo-dydaktycznych, sposobu nawiązania i ustania stosunku pracy, okresowej oceny pracy nauczycieli akademickich. To wszystko ma na względzie zagwarantowanie każdemu studentowi wysokiego standardu akademickiego i wysokiego poziomu badań naukowych, uwzględnienie potrzeb i oczekiwań w zakresie procesów edukacyjnych i naukowych. Nauczycielom akademickim ustawa przypisuje szczególną rolę w realizacji zadań szkolnictwa wyższego przez stawianie im szeregu wymagań w zakresie kwalifikacji zawodowych, jak też niekaralności itp. poddawanie ich obiektywnej ocenie merytorycznej, przy czym negatywna ocena upoważnia do rozwiązania stosunku pracy. A zatem ustawa mobilizuje nauczycieli do podnoszenia kwalifikacji, pokonywania kolejnych szczebli kariery akademickiej, rozwoju naukowego i aktualizacji kwalifikacji oraz dobrej jakości pracy. Sprzyja temu natomiast możliwość wykorzystania urlopu dla celów naukowych i inne.
Przepis art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) w odniesieniu do nauczycieli akademickich jest zbieżny z regulacją zawartą w art. 105 ust. 6 ustawy z dnia 12 09 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65 poz. 385 z późn zm). Oba przepisy przewidują dodatek stażowy jako składnik wynagrodzenia w wysokości 1% za każdy rok pracy wypłacany w okresach miesięcznych poczynając od czwartego roku pracy, z tym że dodatek ten nie może przekroczyć 20% wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek taki nie był natomiast ustawowo uregulowany, do czasu ustawy z dnia 27.07.2005 r., w odniesieniu do nauczycieli akademickich niepaństwowych uczelni zawodowych. Przepis art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 26.06.1997 r. o wyższych szkołach zawodowych ( Dz. U. Nr 96, poz. 590) dotyczył bowiem wyłącznie nauczycieli akademickich państwowych uczelni zawodowych. Wysokość dodatków stażowych nauczycieli akademickich państwowych uczelni regulowane były aktami o randze rozporządzenia wydanymi w oparciu o delegację ustawową. I tak dodatek stażowy nauczycieli akademickich państwowych uczelni zawodowych określało rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 31.07.1998 r. w sprawie wynagradzania nauczycieli akademickich oraz bibliotekarzy dyplomowanych i dyplomowanych pracowników dokumentacji i informacji naukowo-technicznej państwowych wyższych szkół zawodowych ( Dz. U. Nr 104, poz. 655), a następnie rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26.09.2001 r. w sprawie wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w państwowej uczelni zawodowej (Nr 107, poz. 1183) , natomiast dodatek stażowy nauczycieli akademickich innych uczelni państwowych regulowało rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17.05.1994 r. w sprawie wynagradzania nauczycieli akademickich ( Dz. U. Nr 68, poz. 297) a następnie rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26.09.2001 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników uczelni państwowych (Dz. U. Nr 107, poz. 1182).
Również obecnie obowiązujące przepisy rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej (Dz. U. Nr 251, poz. 1852) określają sposób wyliczenia dodatków stażowych. Przepisy te dotyczą jednak wyłącznie pracowników uczelni publicznej i rozciąganie ich, jak chce powódka, również na pracowników uczelni niepublicznej nie ma żadnego normatywnego uzasadnienia. Rozporządzenie z dnia 22.12.2006 r. wydane zostało w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 151 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.). Delegacja ta obejmuje wyłącznie regulacje wynagrodzeń i innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników uczelni publicznej. Zgodnie z art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego widoczne jest przekonanie, że rozporządzenie jako akt wykonawczy wobec ustawy zdeterminowany jest trzema warunkami: 1) wydania rozporządzenia na podstawie wyraźnego, to jest nie opartego tylko na domniemaniu ani na wykładni celowościowej, szczegółowego upoważnienia ustawy w zakresie określonym w upoważnieniu, 2) wydania rozporządzenia, co do przedmiotu i treści normowanych stosunków, w granicach udzielonego przez ustawodawcę upoważnienia do wydania tego aktu, w celu wykonania ustawy, 3) niesprzeczności treści rozporządzenia z normami Konstytucji RP, aktem ustawodawczym, na podstawie którego zostało wydane, a także z wszystkimi obowiązującymi aktami ustawodawczymi, które w sposób bezpośredni lub pośredni regulują materie będące przedmiotem rozporządzenia. Warunki te przełożone na normy prawne, oznaczają odpowiednio zakazy wydawania rozporządzeń: bez upoważnienia ustawowego, nie będących aktami wykonującymi ustawę, sprzecznych z konstytucją i obowiązującymi ustawami. Zakres delegacji ustawowej z art. 151 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) jest wyraźny i rozszerzanie podmiotowe adresatów rozporządzenia nie ma i nie może mieć charakteru zgodnego z Konstytucją.
A zatem przyjąć należy, że podstawą roszczenia o dodatek stażowy nauczyciela akademickiego uczelni niepublicznej jest art. 154 ust. 3 ustawy, umowa o pracę oraz zakładowe przepisy płacowe.
Niewątpliwie umowa o pracę łącząca strony niniejszego sporu nie przewidywała dodatku stażowego jako składnika wynagrodzenia, natomiast regulamin wynagradzania datowany jest 17.02.2009 r., a zatem nie dotyczy powódki, której stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31.01.2009 r. W konsekwencji normatywną podstawą roszczenia powódki jest wyłącznie przepis art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.).
Interpretacja tego przepisu dokonana przez Sąd Rejonowy nie została zaakceptowana w toku kontroli instancyjnej i w tym zakresie apelacja pozwanej jest częściowo uzasadniona.
Zanim jednak przedstawione zostanie stanowisko odnośnie do przeprowadzonej wykładni tego przepisu Sąd Okręgowy ustosunkuje się do podstawowego zarzutu zawartego w apelacji pozwanej, a mianowicie do zarzutu niezgodności tego przepisu z Konstytucją i zaskarżenia postanowienia Sądu Rejonowego oddalającego wniosek o skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego zapytania o zgodność z Konstytucją RP art. 154 ust. 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym w stosunku do uczelni niepublicznych. Pozwana w apelacji nie podała żadnego przepisu Konstytucji, który mógłby stanowić wzorzec kontroli konstytucyjnej kwestionowanego przepisu. W toku postępowania przed Sądem Rejonowym wskazywała na niegodność z art. 2 , art. 32 oraz art. 70 ust. 5 Konstytucji. Uzasadnienie Sądu I instancji w tym zakresie wskazuje, że Sąd ten nie dopatrzył się niezgodności z art. 2 Konstytucji. Brak jest rozważań odnoszących się do pozostałych wskazywanych wzorców kontroli konstytucyjnej tj. art. 32 i art. 70 ust. 5 Konstytucji.
Należy podzielić zaprezentowane przez Sąd Rejonowy stanowisko, że przepis art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) nie jest sprzeczny z zasadą państwa prawnego wynikającą z art. 2 Konstytucji. Przepis art. 154 ust. 3 ustawy nie jest na tyle niejasny, nieprecyzyjny aby wyeliminować go z systemu prawnego. W takim bowiem wypadku doszłoby do przerzucenia negatywnych konsekwencji niejasności przepisu na pracownika. A zatem nawet, jeśli przepis jest nie dość precyzyjny, należy poszukiwać jego wykładni umożliwiającej jego właściwe zastosowanie. Wynagrodzenie za pracę jest bowiem tym świadczeniem, które winno być chronione w sposób wyjątkowy. Norma z art. 154 ust. 3 ustawy spowodowała bowiem oczekiwanie nauczycieli akademickich sektora niepublicznego co do sposobu kształtowania ich płac. Uczelnie niepubliczne miały odpowiednio długi czas, aby przygotować się do zmian w sferze płac wynagrodzeń pracowników. Przepis art. 154 ust. 3 wszedł bowiem w życie dopiero z dniem 01.09.2006 r. [ ustawa weszła w życie rok wcześniej 01.09.2005 r.], a zatem stworzono realną gwarancję uczelniom, aby przygotowały się do realizacji nowych uregulowań. Podkreślenia też wymaga, że uczelnie niepubliczne są immanentnym elementem systemu szkolnictwa wyższego, realizując proces dydaktyczny. Uczestnictwo w tym systemie może łączyć się z ryzykiem zmian prawa również o charakterze niekorzystnym z czym taka jednostka musi się liczyć. Ustawodawca może stanowić prawo, które realizuje przyjęte przez niego cele. Cele te nie mogą być przedmiotem oceny. Dopiero, gdy dojdzie do naruszenia norm konstytucyjnych konieczna jest interwencja Trybunału Konstytucyjnego.
W tym miejscu należy też zaznaczyć, że w orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego dotyczących regulacji częściowej, o niepełnym charakterze, co stanowi zarzut apelacji, wyraźnie zaznacza się stanowisko Trybunału opierające się na zasadzie założenia racjonalności ustawodawcy i związanego z nim domniemania zgodności ustaw z Konstytucją. Przyjmując te założenia Trybunał Konstytucyjny wskazuje, że w procesie kontroli konstytucyjnej należy przede wszystkim zacząć od dokonania wykładni ustawy w zgodzie z Konstytucją. Jeżeli wykładnia zgodna z zasadami konstytucyjnymi jest możliwa, to przepis jest zgodny z Konstytucją. Jeżeli na gruncie wykładni językowej możliwe jest różne rozumienie normy, to należy przyjmować taki rezultat wykładni, który zapewni zgodność z zasadami konstytucyjnymi. Jeśli dopuszczalnych jest kilka sposobów wykładni i każdy z nich jest zgodny z Konstytucją, to przepis nie ma charakteru niekonstytucyjnego, jeśli jeden lub kilka ze sposobów wykładni prowadzi do ustalenia treści normy niezgodnej z Konstytucją , to wówczas z Konstytucją niezgodna jest jedynie interpretacja przepisu. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, wskazywane przez pozwaną niejasności odnośnie do zasad ustalania okresów zatrudnienia uprawniających do dodatku stażowego mogą zostać usunięte w drodze wykładni przepisu dokonanej w zgodzie z Konstytucją.
Nieuzasadniony jest również zarzut niezgodności art. 154 ust. 3 ustawy z art. 32 Konstytucji z zasadą równości. Pozwana w tej mierze wskazuje na ingerencję ustawodawcy w stosunki pomiędzy prywatnymi podmiotami, godzącą w prawa pracodawców. Tak ogólny zarzut naruszenia zasady równości w zasadzie uniemożliwia odniesienie się do niego. Cała regulacja prawna kodeksu pracy jest ingerencją w stosunki pomiędzy podmiotami również prywatnymi. Ale praca znajduje się pod ochroną państwa i ma ono prawo do takiej ingerencji - art. 24 Konstytucji. Z zasady równości nie wynika wymóg ani zagwarantowania podmiotom prawa konkretnych uprawnień, ani zakaz nakładania konkretnych obowiązków. Zasada ta w odniesieniu do nakładanych obowiązków zobowiązuje jedynie prawodawcę do nakładania tych obowiązków na wszystkie podmioty prawa, które mają wspólną cechę istotną z punktu widzenia danej regulacji, chyba że szczególne względy uzasadniają odstępstwo od zasady równości [ patrz wyrok TK z 18.12.2008 r., K 19/07, OTK-A 2008/10/182, Dz. U. RP 2008/235/1618]. Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) uregulowała status pracowników uczelni publicznych i niepublicznych. Przyznanie nauczycielom akademickim wszystkich uczelni prawa do dodatku stażowego nie narusza zasady równości. Trybunał Konstytucyjny stoi na stanowisku, że przepisy art. 65 i art. 2 Konstytucji / w części odwołującej się do zasad sprawiedliwości społecznej/ dają podstawę do uznania zasady sprawiedliwego [ godziwego] wynagradzania za świadczoną pracę. Konstytucja nie wyznacza natomiast jednoznacznych kryteriów określających sprawiedliwe wynagrodzenie. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że nie ma podstawy konstytucyjnej stanowisko, że wysokość wynagrodzenia winna być wyznaczona wyłącznie w drodze ustaleń między stronami stosunku pracy [ wyrok z 07.05.2001 r., K 19/00, OTK 2001/4/82]. Taka ogólna regulacja odnośnie do nauczycieli niepublicznych uczelni jest ściśle związana z prawem do nauki określonym w art. 70 Konstytucji. Ograniczenia praw i wolności konstytucyjnych są uzasadnione prawami i wolnościami innych osób. Celem zapewnienia wysokiego poziomu nauczania akademickiego ustawodawca wprowadza pewien pakiet praw i obowiązków nauczycieli akademickich [ kwalifikacje, ograniczenia w podejmowaniu dodatkowego zatrudnienia, okresowa ocena pracy, czas pracy, płatny urlop dla celów naukowych, odpowiedzialność dyscyplinarna i inne]. Taka kompleksowa regulacja ma swoje uzasadnienie konstytucyjne i nie narusza zasady równości.
Nie została też naruszona zasada autonomii szkół wyższych wyrażona w art. 70 ust. 5 Konstytucji. Jak już wielokrotnie wskazywał Trybunał Konstytucyjny prawo szkoły wyższej do autonomii nie ma charakteru absolutnego. Autonomia ta jest rozumiana jako konstytucyjnie chroniona sferę wolności prowadzenia badań naukowych oraz kształcenia w ramach obowiązującego porządku prawnego [wyrok z 08.11.2000 r., SK 18/99, OTK ZU 2000/7/258]. A zatem ustawodawca ma swobodę określania granic tej autonomii, która nie ma charakteru absolutnego. Prawo to jest sprzężone z prawem do nauki i innymi np. wolnością słowa, prawem do wolności badań. Wprowadzenie pewnego minimum płacowego odnośnie do pracowników niepublicznych uczelni polegającego na zapewnieniu dodatku stażowego ma na celu umocnienie więzi pracownika z uczelnią, zabezpieczenie przed rotacją pracowników i odchodzeniem pracowników doświadczonych, co niewątpliwie, w konsekwencji, ma zapobiegać obniżaniu standardu nauczania.
A zatem uzasadnione było stanowisko Sądu Rejonowego co do zgodności z Konstytucją kwestionowanego przepisu i oddalenie wniosku o zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, a apelacja w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.
Nie do zaakceptowania natomiast jest wykładnia przepisu art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) dokonana przez Sąd Rejonowy i przyjęcie, że określenie ustawowe „za każdy rok pracy" należy rozumieć jako za każdy rok pracy w charakterze nauczyciela akademickiego. Wydaje się, że taka interpretacja przepisu została zaczerpnięta z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06.10.2005 r., II PK 65/05, OSNCP 2006/15-16/241. Sąd Najwyższy wskazał, że „Rację miałby skarżący jedynie w sytuacji, w której ustawodawca nie ustanowiłby dla ministra żadnego upoważnienia. Wówczas należałoby uznać, że sformułowanie „od czwartego roku pracy" należałoby rozumieć jako „pracy nauczycielskiej". Przyjęcie przez Sąd Rejonowy tego stanowiska jako adekwatnego przy rozstrzyganiu niniejszego sporu jest nieuprawnione. W sprawie II PK 65/05 powód pracował jako nauczyciel w jednym zakładzie pracy, status nauczyciela uzyskał kilka miesięcy po nawiązaniu stosunku pracy z pozwaną placówką. Spór sprowadzał się do odmiennej oceny art. 33 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela, który przewiduje prawo do dodatku za wysługę lat „od czwartego roku pracy" Pozwana twierdziła, że owe lata to lata pracy w charakterze nauczyciela. W oparciu o to stanowisko Sąd Najwyższy dokonał wykładni przepisu, nie podzielając zdania pozwanej z uwagi na regulacje wynikające z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19.03.1997 r. w sprawie wynagradzania nauczycieli [ Dz. U. Nr 29, poz. 160].
A zatem stan faktyczny i prawny w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sądu Najwyższego był inny i oparcie się przez Sąd Rejonowy na zdaniu z uzasadnienia wyroku SN z dnia 06.10.2005 r. ma charakter wybiórczy. Jest to jakby wyrwane z kontekstu całego stanu faktycznego i prawnego sprawy przytoczenie jednego ze zdań uzasadnienia na potrzeby sprawy niniejszej bez bliższego wyjaśnienia wykładni zastosowanej przez Sąd Rejonowy. Na stronie 7 uzasadnienia Sąd Rejonowy wskazuje, że skoro art. 154 ust. 3 ustawy powołuje pojęcie „uczelni", to należy to rozumieć szeroko i pojecie „za każdy rok pracy" należy rozumieć jako „za każdy rok pracy na uczelniach". Sąd Rejonowy nie zauważa jednak że przepis art. 154 ust. 3 ustawy pojęcie „uczelni" wiąże wyłącznie z adresatem normy stanowiąc: „pracownikowi uczelni." O tym kogo traktować jako pracownika uczelni wskazuje art. 107 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.), który brzmi: „Pracownikami uczelni są nauczyciele akademiccy oraz pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi. Przepis art. 108 ustawy natomiast precyzuje pojecie nauczyciela akademickiego. Dalsze przepisy Działu III ustawy wskazują jakimi kwalifikacjami winien wykazywać się nauczyciel akademicki, na jakich stanowiskach zatrudniani są nauczyciele akademiccy, regulują też zasady nawiązywania i rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami uczelni. Kompleksowa analiza tych przepisów świadczy o tym, że status pracownika uczelni jest ściśle związany z istnieniem stosunku pracy nawiązanego z podmiotem będącym uczelnią w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jedynie wtedy, gdy trwa stosunek pracy osoba ta jest „pracownikiem uczelni" i tylko takiej osobie, w ramach danego stosunku pracy, przysługuje dodatek za staż pracy przewidziany art. 154 ust. 3 ustawy. Nie można go rozszerzać na byłych pracowników uczelni, nie dotyczy stosunków pracy już rozwiązanych. A zatem ustawodawca powiązał pojęcie „uczelni" wyłącznie z pracownikiem podmiotem, do którego adresowana jest norma prawna i w żaden sposób nie powiązał tego pojęcia z zapisami o „ każdym roku pracy" czy o „czwartym roku pracy" . Ocena Sądu Rejonowego, że te ostatnie pojęcia należy łączyć z pojęciem „uczelni", że przepis wskazuje na branżowy staż pracy, jest dowolna i nie ma oparcia w normie prawnej. Prawidłowe rozumienie przepisu art. 154 ust. 3 jest następujące: Osobie, która ma status pracownika uczelni w rozumieniu art. 107 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.), niezależnie od tego czy uczelnia jest publiczna czy niepubliczna, przysługuje dodatkowy składnik wynagrodzenia określany jako dodatek za staż pracy. Kolejnym etapem jest wyliczenie tego dodatku . Przepis w tym zakresie stanowi, że ten składnik wynagrodzenia wynosi 1% wynagrodzenia zasadniczego za każdy rok pracy poczynając od czwartego roku pracy i nie może przekroczyć 20% wynagrodzenia zasadniczego. W odniesieniu do pracowników uczelni niepublicznych ustawa nie zawiera żadnych regulacji, które wskazywałyby jakieś szczególne zasady obliczania dodatku pozwalające na uwzględnianie ogólnego stażu pracy [ u wszystkich pracodawców łącznie], czy branżowego stażu pracy [ akademickiego stażu pracy]. W doktrynie przyjmuje się, że dodatek stażowy ma promować przywiązanie pracownika do firmy i zasadą generalną jest uzależnienie dodatku stażowego od stażu pracy u danego pracodawcy [ patrz Płace w orzecznictwie Sądu Najwyższego Prasołek Łukasz, Wacikowska Monika monografia ABC 2009]. Dodatki stażowe przyznane nauczycielom czy pracownikom uczelni publicznych mają charakter wyjątkowy, wliczając do wysługi lat również lata przepracowane u innych pracodawców. Przywileje te jednak wynikają wyraźnie z obowiązujących przepisów prawa. Taki przywilej nie jest jednak normatywnie uregulowany w odniesieniu do pracowników uczelni niepublicznych. Jest to zrozumiałe, jako że status własnościowy uczelni niepublicznej różni się od statusu uczelni publicznej finansowanej z budżetu państwa. Uczelnia niepubliczna finansuje swoją działalność za środków niepublicznych, przede wszystkim z opłat pobieranych od studentów. Jest jednostką samofinansującą się i sama decyduje o gromadzeniu i wydatkowaniu dochodów. A zatem uczelnia taką jako pracodawca, musi mieć pewną swobodę w określaniu wysokości wynagrodzenia pracownika, w tym regulacji dotyczących dodatków stażowych, oczywiście w ramach obowiązującego prawa [ nie może dodatku tego pozbawić]. Pozwana uczelnia, do czasu rozwiązania stosunku pracy z powódką nie uchwaliła przepisu płacowego, który precyzowałby sposób obliczania dodatku stażowego. A zatem jedynym źródłem indywidualnego roszczenia powódki jest art. 154 ust. 3 ustawy. Skoro przepis ten nie wskazuje na zaliczanie dodatkowych lat pracy, lat pracy u innych pracodawców, należy przyjąć, że dodatek stażowy obliczany w oparciu o niego oblicza się z uwzględnieniem wyłącznie zakładowego stażu pracy. Na gruncie niniejszej sprawy jest to okres pracy powódki w pozwanej uczelni.
Biorąc powyższe założenia pod uwagę, Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku i zasądził na rzecz powódki dodatek stażowy od czwartego roku pracy w Wyższej Szkole [ tj. od 01.09.2006 r., co pokrywa się z datą wejścia w życie przepisu art. 154 ust. 3 ustawy ] w wysokości 1% do sierpnia 2007 r. [ 24 zł] , 2% od września 2007 r. do sierpnia 2008 r. [ 48 zł ], a od listopada 2007 r. [ 60 zł ] wobec podwyżki wynagrodzenia zasadniczego z 2.400 zł do 3.000 zł.] i 3% od września 2008 r. do czasu rozwiązania stosunku pracy tj. do stycznia 2009 r. [ 90 zł]. Łączna wysokość niewypłaconego dodatku stażowego to 1.434 zł.
W pozostałym zakresie apelacja pozwanej uczelni została oddalona.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385, 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok, oddalając apelację pozwanej w pozostałej części i w całości oddalając apelację powódki. O kosztach rozstrzygnięto w oparciu art. 102 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. uznając, że obciążanie pracownika kosztami procesu za II instancję w sytuacji tak skrajnego stanowiska strony pozwanej, podważającej powództwo już co do zasady, naruszałoby względy słuszności. Wprawdzie apelacja powódki została oddalona w całości, jednakże Sąd Okręgowy nie podzielił też głównych argumentów konstruowanych w apelacji pozwanej o niekonstytucyjności i wykładni przepisu art. 154 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.). Apelacja pozwanej została uwzględniona częściowo i tylko w zakresie wysokości należnego świadczenia.

Podmiot udostępniający: Sąd Okręgowy w Łomży
Wytwarzający informację: dnia: 2011-04-29 08:51
Upublicznienie: Janusz Brzóska dnia: 2011-04-29 08:53:23
Ostatnia edycja: Janusz Brzóska dnia: 2013-01-16 08:03:40

Sąd Okręgowy w Łomży
ul. Dworna 16, 18-400 Łomża
tel: 86 216 62 81 do 84
e-mail: sokregowy@lomza.so.gov.pl
NIP: 718-10-22-114

Jak dojechać

Deklaracja dostępności